انصراف از دانشگاه

دانشگاه مثل شوهر آدم است و کنکور کَمثل خواستگاری!آن اوایلش قند توی دل آدم آب می شود و وارد فاز به به و چه چه می شود(مخصوصا که مادر دانشگاه های صنعتی کشور باشد و به قول خودمان قلب تپنده جنبش دانشجویی).اما به یکباره، آرام آرام روی وجودتان رژه می رود،اعصابتان را بهم می­ریزد،کمر به نابودی شما می بندد، و در یک عصر اردیبهشتی، وقتی همه پرندگان عالم در حال نغمه خوانی­اند، می فهمید تفاهم ندارید،می فهمید به هم نمی­آیید،می فهمید رویایتان اشتباهی بوده!بزرگترها مثل همیشه به شما می گویند:دعوا نمک زندگی است،تا مشکلات نباشد آدمی پخته نمی شود؛نمی فهمند اما، که سوختن یعنی چه؟کج دار و مریز پیش می روید،سعی می کنید به خاطر بروبچه ها هم که شده،بسازید؛نمی­شود اما!می گویند که مستعدی،بمان،لیسانست را بگیر و گوشَت را پر می­کنند از این حرفها!اما از جهنمی که تویش دست و پا می­زنید بی خبرند!

فرآیند انصراف هم مثل طلاق طولانی است و زجر آور!بعد از کلی دعوا،می­روید توی سایت دانشگاه،آموزش کل،قوانین و فرم ها وفرم های انصراف را چاپ می کنید!مثل این است که پشت کاخ دادگستری دادخواست طلاقتان و شرح زجرهایتان را بدهید به یکی از عریضه نویسان.دادگاه راحت حکم طلاق صادر نمی کند،اینجا هم همینطور است!متقاعد کردن چند تا از اساتید و شنیدن امتناعشان از پشتیبانی کردن شما،نباید که دلسردتان کند!آزادی پشت دروازه همین امضاهاست(مانند راضی کردن طرف مقابل به طلاق دادن)!

مرحله ی آخر،جنگ آخر است با خودتان؛وقتی که همه مدارک را باید تحویل  آموزش دهید،وقتی که باید قبول کنید که دیگر سایت را نبینید،که دیگر از آقا یعقوب چیزی نخرید،که پارک عمران را از لیست پاتوق هایتان حذف کنید ، زمانی که دوستانتان دارند با حرارت از فلان کلاس و بهمان استاد صحبت می کنند،شما مستمع وحده باشید،حس خوب شنیدن مهندس پشت فامیلتان را بی خیال شوید و حسرت نینداختن کلاه را با تمام دوستان دوره تان در جشن فارغ التحصیلی نخورید!مواظب باشید، فریب این کابوس را نخورید مثل من!مرغتان یک پا داشته باشد،محکم بروید مدارک را تحویل آموزش بدهید!مِهرتان حلال ،جانتان آزاد!برگه را  هنوز نداده به مسئول آموزش،قاپ نزنید از دستش.خودتان را آزاد کنید.فیلم را هندی نکنید،بگذارید دراماتیک باقی بماند!