پیش نوشت:این که مطلب پایین بر بخورد به خیلی ها،اصلا برایم مهم نیست؛من یک جوال دوز اول به خودم میزنم.
افزایش تعداد چریتی ها و این جشنواره های غذای خیریه ،مسلمانشانه ی خوبی برای اقتصاد یک کشور نیست.برای مثال،افزایش تعداد فست فودها در یک جامعه نشانه افزایش فقر غذایی در یک جامعه و در نتیجه آن فقر آحاد مردم است.از این جشنواره های به اصطلاح خیریه هم نمی توان گذشت.از این جشنواره هایی که ما،یکسری آدم خوشح...ال،می رویم و میخریم و میخوریم به نفع قحطی زدگان،زلزله زدگان،سرطانی ها،بچه های بی سرپرست و بد سرپرست و کودکان کار.
ما یکسری آدم خوشحال هستیم که به صورت تناوبی و غیر قابل پیش بینی،هر چند وقت یکبار می رویم و با گروه های مختلف می نشینیم و به احمدی نژاد و دولتش و ناتوانی اقتصادی حکومت فحش می دهیم.ما یکسری آدم خوشحال،همدست احمدی نژادیم!احمدی نژاد فقط وارد کرد،ما اما خریدیم؛انواع شلوارها،کفش ها،کیف ها،عطرها،کلاه ها،سس های گوجه،شکلات ها،آبمیوه ها،ماشین ها!
کمر کارخانه دارانمان خم شد و کمر کارگرانمان شکست.صدای شکست کمر کارگران که آمد،ناسزا بیشتر گفتیم؛همین!گفتیم چه کنیم؟؟خود را پشت نقاب خیریه ها پنهان کردیم.قلاب ماهی گیری را از دست پدران کودکانی که مثلا داریم به آن ها کمک می کنیم گرفتیم و برایشان ساردین های کوچک پرتاب کردیم.آمدیم فیسبوک و کمپین نه به تحریم را لایک کردیم،دوستمان صدایمان زد و رفتیم تا نیو کالکشن منگو را ببینیم.برگشتیم و همه خیریه های ممکن را لایک کردیم!فعالیت های اجتماعی ما آنقدر مجازی شده،که فقط لایک کردن پاسخگویش است.
این دفعه که رفتید در یکی از این خیریه ها شرکت کنید،قبل از اینکه به دوستتان یک لبخند ژوکوند بزنید و یکی از آن نمی دانم همت عالی ها را بردارید،،یک نگاه بندازید سرتا پایتان را؛حتی گوشی دستتان را،و ببینید که چند تا خانواده را تا حد مرگ پیش برده اید،تنها به خاطر همین کیف پول کوچک لویی ویتانتان!با خودتان رو راست باشید، و خود را پشت مجسمه الهه های سلامتی و ثروت و بخشش و خوشبختی پنهان نکنید!
پی نوشت:فصل اول و دوم خشونت،نوشته اسلاوی ژیژک را بخوانید حداقل!در توصیف من و شماست بعضی جاهایش!
افزایش تعداد چریتی ها و این جشنواره های غذای خیریه ،مسلمانشانه ی خوبی برای اقتصاد یک کشور نیست.برای مثال،افزایش تعداد فست فودها در یک جامعه نشانه افزایش فقر غذایی در یک جامعه و در نتیجه آن فقر آحاد مردم است.از این جشنواره های به اصطلاح خیریه هم نمی توان گذشت.از این جشنواره هایی که ما،یکسری آدم خوشح...ال،می رویم و میخریم و میخوریم به نفع قحطی زدگان،زلزله زدگان،سرطانی ها،بچه های بی سرپرست و بد سرپرست و کودکان کار.
ما یکسری آدم خوشحال هستیم که به صورت تناوبی و غیر قابل پیش بینی،هر چند وقت یکبار می رویم و با گروه های مختلف می نشینیم و به احمدی نژاد و دولتش و ناتوانی اقتصادی حکومت فحش می دهیم.ما یکسری آدم خوشحال،همدست احمدی نژادیم!احمدی نژاد فقط وارد کرد،ما اما خریدیم؛انواع شلوارها،کفش ها،کیف ها،عطرها،کلاه ها،سس های گوجه،شکلات ها،آبمیوه ها،ماشین ها!
کمر کارخانه دارانمان خم شد و کمر کارگرانمان شکست.صدای شکست کمر کارگران که آمد،ناسزا بیشتر گفتیم؛همین!گفتیم چه کنیم؟؟خود را پشت نقاب خیریه ها پنهان کردیم.قلاب ماهی گیری را از دست پدران کودکانی که مثلا داریم به آن ها کمک می کنیم گرفتیم و برایشان ساردین های کوچک پرتاب کردیم.آمدیم فیسبوک و کمپین نه به تحریم را لایک کردیم،دوستمان صدایمان زد و رفتیم تا نیو کالکشن منگو را ببینیم.برگشتیم و همه خیریه های ممکن را لایک کردیم!فعالیت های اجتماعی ما آنقدر مجازی شده،که فقط لایک کردن پاسخگویش است.
این دفعه که رفتید در یکی از این خیریه ها شرکت کنید،قبل از اینکه به دوستتان یک لبخند ژوکوند بزنید و یکی از آن نمی دانم همت عالی ها را بردارید،،یک نگاه بندازید سرتا پایتان را؛حتی گوشی دستتان را،و ببینید که چند تا خانواده را تا حد مرگ پیش برده اید،تنها به خاطر همین کیف پول کوچک لویی ویتانتان!با خودتان رو راست باشید، و خود را پشت مجسمه الهه های سلامتی و ثروت و بخشش و خوشبختی پنهان نکنید!
پی نوشت:فصل اول و دوم خشونت،نوشته اسلاوی ژیژک را بخوانید حداقل!در توصیف من و شماست بعضی جاهایش!
